bluebridge

We hebben er inmiddels een paar dagen op Vlieland opzitten. De kinderen zijn al aardig gewend en vinden het prachtig dat er een strand om de hoek ligt. Ze grijpen elke mogelijkheid aan om even het water in te gaan, kastelen te bouwen of te vliegeren.

Op zondag hebben we een tochtje geboekt met de Vliehors Expres, een speciaal uitgerust strandvoertuig die je naar de Vliehors brengt, een zandplaat aan de westkant van Vlieland.De opstapplek is bij het Posthuys, een hotel en restaurant in het midden van Vlieland. We nemen de fiets en trekken een uur uit voor het ritje van 10 km. Dat blijkt krap: door de flinke tegenwind en de heuvelachtige duinpaadjes is het stevig doortrappen. Gelukkig waren we net op tijd en konden we nog aanschuiven.

De tocht gaat onder andere naar een drenkelingenhuisje dat inmiddels is ingericht als juttersmuseum. Je komt er de vreemdste dingen tegen. Op de site van de Vliehors Expres kun je wat meer foto’s vinden.

Pim vergaapt zich aan de enorme zandvlakte:

Op de terugreis betaalt de investering van de heenreis zich terug: we hebben wind mee. We kiezen voor de route langs de zuidkant van Vlieland en laten ons op ons gemakje terugwapperen naar de haven. Voor de oplettende lezer: we zitten tijdelijk zelfs op een ‘driefiets’.

Nadat we met zijn allen een flinke pan spaghetti soldaat gemaakt hebben keert de rust al snel weder op de Bluebridge.

Op maandag is het lekker weer. Ik ga met de kids naar het strand aan de noordkant van Vlieland om zandkastelen te bouwen. Dat begint goed, maar na een tijdje steken de ‘zandstormen’ weer op en willen de kastelenbouwers alleen nog maar naar de boot terug. Zo gezegd, zo gedaan.

Na de lunch lopen we een stukje via de duinen naar een meer beschut gelegen stukje strand. We zijn niet de enigen die dat hebben ontdekt, het is redelijk druk. (Op zijn Venloos: Wat zuuse? …)

Saar en Pim spelen hier uren in en uit het water met vriendjes die ze daar ter plekke maken (en later weer in de haven tegenkomen). In de haven is het inmiddels heel druk geworden, zowel met jachten als met de grotere schepen van de bruine vloot.

Bij het teruglopen naar de boot zien we dat er een file van bijna 15 schepen voor de ingang van de haven ligt, die 1-voor-1 een plek in de kom voorin de haven moeten zoeken. Na een uurtje passen en meten ligt ook die goed vol:

Voor het avondeten stappen we op de fiets richting het dorp. We gaan eten bij een restaurant waar we bij een eerdere tocht al eens geweest zijn. Een leuke plek met een speeltuin voor de kids achterin de tuin. Hier maak ik kennis met de volgende lokale specialiteit: een cranberry-witbiertje.

Bij terugkomst op de boot klimmen Saar en Pim nog even bij de buren aan boord om met hondje ‘Binkie’ te spelen. Toen de kinderen bijna op bed lagen hoorden we muziek vanuit de speeltuin komen: het blaasorkest dat met een van de bruine vlootschepen was meegekomen stond te blazen op de kant.

Als de weergoden ons gunstig gezind zijn gaan we morgen terug richting zoet water. Het zou wel eens druk kunnen worden op het Wad.

Het strand moest wel even wachten vandaag. We hebben zoals in de vorige post te lezen is elektrische fietsen en kunnen dus flink wat kilometertjes maken. Er loopt langs de dijk aan de zuidkant van het eiland een heel mooi fietspad. Met een windje mee waren we in ‘no time’  bij Oosterend, waar het fietspad weer ophoudt. Dat we een flinke wind in de rug hadden, bleek nu we weer terug richting west moesten… een enorme wind tegen. Thank god for e-bikes 🙂

De grijze lijn aan de onderzijde is het fietspad.

Windje mee op het fietspad langs de dijk.

Gelukkig kwamen we ruim, 1-1,5 uur fietsen later al snel weer langs onze vaste speelplek voor de kinderen op Terschelling, Speeltuin (café, restaurant) Zonneweelde. Hier konden de kinderen even de energie kwijt, die wij ondanks de ondersteuning al wel flink gebruikt hadden. Na hier een iets verlate lunch te hebben gegeten was het tijd om naar het strand te gaan. Maar zoals al gezegd waaide het flink door. Op het strand betekent dit van die heerlijke snijdende ‘zandstormen’ (zoals de kinderen ze noemen). Met de lange kleding aan was het op zich goed te doen. Bij het water de kleren voor badkleding omgeruild en spelen in de branding bij ons aan de hand. Er stonden door de wind flinke rollers en met

Genieten van de branding bij De Branding – Terschelling.

hoog water is het dan wel een beetje oppassen. De reddingsbrigade was ook erg alert en riep een groep zwemmers terug die dreigden voorbij het zwemgedeelte (met vlaggen gemarkeerd) te komen. Voor de beeldvorming, het zwemgedeelte was maar ca. 150-200 meter breed, dus met die golven ga je al gauw voorbij het officiële zwemgebied. Na een tijdje in de branding te hebben gespeeld waren we toe aan een drankje. Alleen die snijdende zandstormen voelen op een natte zoute huid nog even een stukje minder prettig aan. Dat werd dus kinderen tillen naar de duinrand waar een strandtent stond. Dan blijken de kinderen toch wel weer wat gegroeid, want Pimmetje op mijn nek en dan ruim 500 meter door het zand was een mooie work-out naast de fietstocht.

Omdat we misschien morgen (als het weer het toelaat) vertrekken naar Vlieland moeten we vandaag de fietsen inleveren (voor 18 uur). Dus na een drankje bij de strandtent stappen we weer met z’n allen op en gaan we richting West-Terschelling. Keurig op tijd (ca. 17.45 uur) zijn we bij de verhuurder en kunnen we daarna een plekje op een fijn terras met uitzicht over het wat een warme hap eten (restaurant Zeezicht). Na het eten een rustige wandeling terug naar de haven, goed voor de spijsvertering. Iets minder fijn voor Pim. Die maakt namelijk met de haven en belangrijker – de speeltuin – in zicht een flinke smakkerd voorover en heeft nu een schaafwond naast zijn oog en een blauwe plek op zijn voorhoofd. Je kunt je voorstellen dat het luchtalarm even afging. Aan boord aangekomen de wond schoongemaakt en een toetje doet gelukkig wonderen om de pijn te verzachten.

Er volgde een onstuimige nacht met flinke windstoten. We hebben alle voorspellingen bekeken en het lijkt rond 10.15-10.30 uur toch redelijk oké om de tocht naar Vlieland te wagen. Dus zo gezegd zo gedaan. We zouden vlak voor het Schuitengat met verrekijker beoordelen of dit te doen was, of dat we toch beter de iets langere route via de Meep en Vliestroom zouden nemen.

Lekker door het Schuitengat

We besluiten dat we het Schuitengat kunnen nemen. We hadden alle voorbereidingen toch al getroffen (alles storm klaar gemaakt), dus zonde als dat voor niets is ;-). In het begin vallen de golven nog mee, maar als we tussen de twee platen waar het Schuitengat doorheen loopt uitkomen krijgen we toch flink rollers. Gemiddeld een metertje hoog, maar hier en daar toch wel 2 a 2,5 meter. Het was wat rollen en stampen (vandaar dat uw blogster aan het roer moest staan), maar we kwamen prima aan in Vlieland. En de kids zult u zich afvragen: die hebben heerlijk op het bed naar de iPad gekeken en spelletjes gespeeld. Alsof er niets aan de hand was…

Op Vlieland aangekomen hadden we de kinderen beloofd dat zij ook voor hun een eigen fiets zouden huren. Dus op naar de fietsenverhuur vlak bij de haven. Ik nog op zoek naar een elektrische bakfiets, maar die zijn heel zeldzaam hier en als ze die al hebben dan zijn ze de komende 3 weken verhuurd. Dus wij beiden een normale fiets en de kinderen hun

De kids op hun eigen fiets, lekker tegen de wind in.

eigen kinderfiets. Heerlijk dat je dat nooit verleert. Saar en Pim stappen zo op (beiden fietsen waren een maat groter dan ze gewend zijn) en fietsen zo weg. Er staat op dat moment nog steeds een flinke wind en natuurlijk precies van voren als we met z’n allen naar het dorpje fietsen. Hier en daar moeten we Pim dus een klein beetje helpen om tegen de wind in vooruit te komen. Na het fietstochtje mag Saar een vlieger uitzoeken en Pim zoekt een dino truck uit… die papa verwent zijn kinderen wel 🙂 Inmiddels is Pim wel een beetje klaar met zelf fietsen. Dat is niet heel handig, maar gelukkig zit er nog een locatie van onze fietsverhuur in het dorpje. Meteen er maar naar toe en een wisseling van fietsen. BJ en Saar gaan voor de ouder-kind tandem en ik neem een bakfiets met Pim (helaas zonder ’turbo’). Die bakfiets is wel heel handig, daar kunnen meteen de boodschappen die we hadden gedaan voor het avondeten in en ook de zwemvesten en nieuwe aanwinsten van de kinderen. Saar kan niet wachten totdat we gaan vliegeren, dus hup terug naar de boot, boodschappen wegbergen en op naar het strand.

Saar is helemaal in haar nopjes met de vlieger. Hij doet het goed en ze vertelt trots aan iedereen dat ze een nieuwe vlieger heeft en met papa samen op de ’tweefiets’ (lees tandem) heeft gereden. Pim vermaakt zich ondertussen met mama aan de rand van het water. Lekker heen en weer rennen en modder gooien. Iets later vindt hij een stukje hout dat met een beetje fantasie op een vrachtboot lijkt. Als het niet al een beetje aan de late kant was geweest, had hij zich daar nog echt uren mee kunnen vermaken. Het is toch wel tijd om naar de boot te gaan en lekker te gaan eten.

We hadden de krabbenhengeltjes nog helemaal niet gebruikt, dus na het eten gaan we met z’n allen krabben vangen. Nou ja, papa en mama zijn aan het hengelen en de kids lopen heen en weer met de schepnetjes (wie wat bewaard die heeft wat, heel handig dat dit allemaal nog aan boord lag van vorig jaar). We moeten goed op onze spullen letten. In een onbewaakt ogenblik wordt de spekvoorraad van een mede hengelaar door een grote zeemeeuw gepikt 😀

Na het hengelen lopen we met een ijsje in de hand nog even naar het strand. We zijn Pim meteen ‘kwijt’, want hij heeft zijn ‘bootje’  weer gevonden. Het is voor hem dan ook heel jammer dat we na een tijdje weer moeten gaan. Het koelt al aardig af en ik heb de eerste druppeltjes gevoeld. Eerst even kort de voetjes schoonmaken bij het toiletgebouw en daarna even goed afspoelen achterop de boot met de warme douche. BJ maakt meteen de kuip even schoon. Als we hadden geweten dat de regen zo zou doorzetten zoals het nu (op het moment dat ik dit blog schrijf) regent dan had hij dat eigenlijk niet hoeven doen. Was wellicht ook beter geweest, want nu kon ik namelijk Pim zijn bedje (tentje) verschonen. Het raampje naar de kuip stond open en het was een beetje nat geworden… Pim heeft nu wel weer een fris en schoon bedje 🙂

KNRM vaart uit voor twee surfers.

Nu veel later vaart de KNRM uit. Er blijken twee surfers in de problemen te zitten. Ze gaan er met twee boten heen. We liggen vlak achter het boothuis van de kleine reddingsboot en kunnen alles goed zien en horen. We horen het marifoonkanaal waarop ze gaan communiceren en luisteren even mee. Als ze de surfers hebben gevonden neemt de grote reddingsboot ze

aan boord en besluit ze maar even naar Terschelling terug te brengen (alles voor een extra tochtje lijkt het 🙂 ). Het is al laat, de wind lijkt (hier in de haven ten minste) even te zijn gaan liggen en het wordt al bijna donker. Het is dus niet verantwoord ze nog zelf terug te laten surfen. We berekenen dat het ook wel een goed half uur zou kosten om terug te komen. Uiteindelijk horen we dat ze goed en wel zijn afgeleverd bij familie die bij het KNRM station op Terschelling op ze wacht.

BJ loopt een stukje hard (ondanks de regen) en vindt een leuke strandtent niet al te ver weg, dus daar gaan we morgen maar eens kijken. ’s Middags gaan we met de Vliehors Expres naar de meest westelijke kant van het eiland. Ik ben benieuwd wat de kinderen ervan vinden.

Rond maandagmiddag kwamen we in Makkum aan. Makkum heeft een flinke haven met direct daarnaast een camping en vakantiepark. We hebben de bus naar het dorp genomen om daar wat rond te kijken. Na een uurtje waren we klaar. Makkum is niet zo groot 😉

’s Avonds hebben we op de boot gegeten. Toen we klaar waren hoorden we muziek op de hoofdsteiger – het was het animatieteam die alle kinderen kwam ophalen voor het avondprogramma. Het zat leuk in elkaar en was zelfs tweetalig om ook de Duitse campinggasten tegemoet te komen.

Op dinsdagochtend hadden we bezoek van een monteur. Halverwege de tocht naar Makkum was namelijk de electrische lier uitgevallen. Na wat doormeten en proberen bleek dat de hoofdschakelaar van de lier defect was. Ik heb toen de schakelaar van de ankerlier maar opgeofferd om toch de electrische lier te kunnen gebruiken (ankeren doen we zelden).

We waren niet geheel ontoevallig in Makkum op een dag dat het lekker waaide. Makkum is namelijk een heel goede surfspot, en er zit een verhuurder direct op het strand.

Het was precies een jaar geleden dat ik gesurfd had: ook in Makkum, vorig jaar tijdens onze vakantie. Ik was het gelukkig nog niet verleerd.

’s Middags hebben we de bus genomen naar Bolsward, een dorpje met een mooi oud gemeentehuis:

We zijn niet zo heel lang in Bolsward geweest, want van Saar moesten we absoluut op tijd terug zijn voor het avondprogramma met “Pinkie en Duimpie”. We zijn daarom bij het strand in Makkum gaan eten. Na een eenvoudige doch voedzame maaltijd besloot ik nog een klein nagerechtje te nemen dat zo ongeveer beschreven stond als “een stukje suikerbrood met een bolletje ijs”. Niets was minder waar. Ik kreeg een bord voorgeschoteld dat ook voor een “grand dessert” voor 2 personen had doorgekund…

Voor de woensdag hadden we de tocht naar Terschelling op het programma. De planning was om 8:00 te vertrekken om het weer en de stroom mee te hebben. Om 8:00 werden we wakker 😉

Met een kleine vertraging waren we om 8:30 op pad, eerst richting de Lorentzsluizen bij Kornwerderzand. Het was daar ouderwets stouwen, passen en meten maar vanwege het lichte weer ging dat allemaal gemoedelijk.

De kinderen hebben zich tijdens de tocht goed vermaakt met vanalles en nog wat. Op een gegeven moment werd het stil binnen, meestal is dat een indicatie dat ze iets aan het uitspoken zijn. Gelukkig viel dat mee; ze waren een potje Rummikub begonnen (voor zover hun begrip van de spelregels dat toelaat).

Iets na 14:00 kwamen we aan bij de haven van West-Terschelling. We zijn direct naar het dorp gelopen om bij onze vaste leverancier Tijs Knop fietsen te huren. Vorig jaar waren de electrische fietsen zo goed bevallen dat we daar weer voor gekozen hebben.

Na een late lunch / vroeg diner hebben we nog een voorraadje van de lokale alcoholische versnapering ingeslagen (voor de lezers: wie kent ‘m?) en zijn we teruggekeerd op de boot. ’s Avonds kwam de politie langs bij een van de buurschepen. Wat bleek: de havenmeester had de politie gealarmeerd omdat de zoon des huizes een aantal granaten op het strand gevonden had en daar op de steiger mee zat te spelen…

Donderdag hebben we een rondje eiland gedaan op de fiets. We kwamen terecht bij een strandtent aan de Noord-Westkant van Terschelling. De kinderen hadden bij de bediening potloden en papier geregeld. Pim besloot om daarmee een ‘handtekening’ te gaan maken: een tekening van de omtrek van zijn hand. Ik maakte de fout door te grappen dat hij ook wel een ‘voettekening’ kon maken. Hoe dat uitpakte zie je hieronder.

Even later bij een speeltuin kwamen we een gezin uit Maarssen tegen, die Saar en Pim kenden van de opvang en school. Na een rondje van een kilometer of 25 kwamen we terug bij de haven.

Toen ik met Pim nog even boodschappen ging doen zagen we een ambulance staan bij de haven. Pim ging op onderzoek uit hoorde van een paar ‘grote jongens’ dat er een helicopter aan kwam. Even later kwam inderdaad de traumahelicopter aangevlogen om een gewonde met gepaste spoed richting het ziekenhuis op het vasteland te vervoeren. Voor Pim was het een heel spektakel (en voor papa ook).

Na het eten ben ik nog even met de kinderen de ‘berg’ achter de haven gaan beklimmen. Vanaf de duinen hier heb je een mooi overzicht over de bossen, het wad, de haven en West-Terschelling.

De voorspellingen voor morgen zien er zonnig uit. Mocht je ons zoeken: wij zitten op het strand!

Op weg van Lelystad naar Enkhuizen

Met dank aan uw vaste bloggers, Bernard en Dora, mogen wij (Bert Jan, Sabine, Saar en Pim) weer twee heerlijke weekjes genieten aan boord van de Bluebridge. Dit betekent ook dat we uiteraard als gastbloggers de activiteiten van de Bluebridge en haar passagiers delen. Zoals al te lezen was in het bericht van uw vaste bloggers zijn we onze inschepingsdag/vrijdag ook meteen gaan varen naar Enkhuizen.

Op zaterdag (22-7) hebben we hier afgesproken met Ivor, Jessica (incl. mini) en Ischa (hun neefje en grote vriend van Saar). Het is deze dag prachtig weer, dus perfect om met z’n allen een stukje te varen op het IJsselmeer. We genieten in het begin van een heel kalm briesje. Iets later trekt de wind wat aan en zien we in de verte ook al wat donkere wolken aankomen, dus terug richting de haven.

Zeilen met Ivor Jessica en Ischa

Terwijl Ivor en Jessica daar even gaan inchecken in de B&B, gaan Bert Jan en ik met de kinderen als vaste prik naar de lokale speeltuin. Voor de kinderen heerlijk van de hoge glijbaan glijden, rennen, en draaien met de zweefmolen. We eindigen deze dag in ons vaste restaurant. Tijdens het eten zien we ook op eens de oproep voor een nieuwe kok (een oproep die we begrijpen, niet alles is even lekker, maar we hebben gegeten).

Ivor en BJ in het schommelschip. Ze kraaien van plezier 🙂

Zondag is een iets wisselvalligere dag. In Enkhuizen is naast het Zuiderzeemuseum ook een soort mini pretpark – Sprookjeswonderland. Het is een beetje een soort uitgebreid sprookjesbos van de Efteling en dan zonder al die andere (achtbaan) attracties die de Efteling heeft. Voor Saar en Pim helemaal perfect, maar ook Ischa, BJ en Ivor hebben zich uitstekend vermaakt in een aantal attracties 🙂

Impressie Sprookjeswonderland

Net als vorig jaar gaan we weer naar de Wadden via Makkum. Enkhuizen – Makkum is

De grootste windhoos die we zagen.

een aardig stuk varen en in de vroege ochtend willen we nog van de gunstige windrichting gebruik maken. Dit valt een beetje, want het waait bijna niet. Achter ons waarschijnlijk wel, want we zien tijdens onze tocht wel ruim 8 windhozen van groot tot klein. Dus toch maar op de motor. In de loop van de ochtend draait de wind en ter hoogte van Stavoren kan het zeil er toch op. Uiteindelijk moet de motor er toch weer een beetje bij om de tocht niet te lang te maken voor onze kleine matroosjes.

Onze avonturen in Makkum en omgeving zijn te lezen in het volgende blog 🙂

Vandaag, maandag 24 juli, zit ik even uit te rusten en neem ik even tijd om ons reisverlag bij te werken.
Een week geleden zijn we uit Amsterdam vertrokken naar Lelystad. Helaas weinig tot geen wind dus tuffend over het Markermeer naar de sluis bij Lelystad. Via de marifoon hoorden we dat de oostelijke brug over de sluis niet werkte. Ik dacht:  dit wordt wachten. Het tegendeel was waar. Een hoog containerschip was aan het invaren en wij mochten er achteraan. Prima toch!
De passantenkom in de Houtribhaven lag vol en daarom kregen we een ligplaats elders in de haven. De volgende morgen was er weer genoeg plaats in de passantenkom en namen we hier een plaatsje.
We zijn daar gebleven tot vrijdag, want toen was  er wisseling van de wacht.
Op woensdagavond kwamen Simone, Niels en kleine Rifka aan boord, Zij hadden een minivakantie geboekt aan boord van de “bluebridge”.
We amuseren ons prima, varen op donderdag doen we maar niet vanwege de aangekondigde buien, onweer en windstoten.
Vrijdagmorgen “grote schoonmaak” inpakken van onze spullen en de boel aan kant maken.
Tegen enen kwamen Bert Jan, Sabine met Saar en Pim aan boord. Zij brengen nog meer mee dan wij meenemen, wat will je met 2 kleine kinderen.
Wij gaan met de auto, die ik dinsdag even ben wezen ophalen in Venlo,  met Simone mee naar Soest en blijven daar een paar dagen.
Bert Jan meldt rond vieren dat hij al in Enkhuizen heeft afgemeerd. Er stond ook een mooi windje uit zuidelijke richting.
Wij zijn nu in Soest aan het klussen en tuinieren.
Vanochtend ontvingen wij onderstaande foto van Sabine. Op weg naar Makkum een aantal windhoosjes en buien. Zij hielden het precies droog tot in Makkum.