bluebridge

Alle belevenissen uit 2013

He he eindelijk laten we wat van ons horen. Het is inmiddels begin juni en nog helemaal niets gemeld. Even een terugblik naar de afgelopen maanden.
De winter was voor iedereen langer dan normaal en dit was ook de reden dat we pas eind maart voor het eerst van het nieuwe seizoen naar onze bluebridge gingen. Hij lag er nog prima bij en na een eerste poetsbeurt leek hij weer klaar voor het seizoen. In april gingen we nog eens kijken en wat kleine klusjes doen.
Met Pinksteren werd er weer gevaren. Op 1e Pinksterdag was het de eerste en achteraf de enige dag van het voorseizoen met mooi weer. Even heen en weer naar de roompotsluis gezeild. De volgende dagen was het weer volop regen en nog eens regen. Maar goed, alles deed het nog en het was weer vertrouwd.
Eind mei een afspraak met de werf gemaakt om de boot zijn jaarlijkse onderwaterschipbeurt te geven. De boot wordt dan uit het water gehesen, schoon gespoten en keurig op een bok gezet. Nu is het onze beurt om de boot van een nieuwe onderwaterverf te voorzien (antifouling), de schroef goed schoon te maken en zo nodig nieuwe anodes plaatsen Daarnaast moet de romp nog mooi geboend worden, een hele klus.
Na 2 dagen was alles weer prima in orde en ging het schip weer het water in. Het nieuwe seizoen kan beginnen.
Onze eerst tocht op 6 juni gaat naar Bruinisse. Het beloven de eerste zomerse dagen van dit jaar te worden. Inderdaad volop zon en een mooi windje. We kunnen een paar dagen gratis in Bruinisse liggen. In het begin van het jaar hadden we ons aangemeld voor het zogenaamde proefliggen. Dit is een actie van de havenbeheerder om booteigenaren kennis te laten maken met deze haven in de hoop natuurlijk dat men voor een blijvende ligplaats kiest.
Het is een prachtige haven; een jaar geleden helemaal vernieuwd en
vergroot..

Goede voorzieningen en alles aanwezig voor de watersporter, supermarkt (je),
watersportwinkel, technische dienst, fietsverhuur en 2 restaurants.

We pakken vrijdag meteen onze fietsen en maken een rondje van ca 40 km
naar Oude Tonge en Nieuwe Tonge, prachtig weer en een zeer geslaagde dag. In de
avond trakteren we ons op een etentje in het restaurant.

Vandaag willen we ook fietsen. We fietsen naar Bruinisse en huren daar
voor de afwisseling, maar ook om eens te proberen, twee elektrische
fietsen. Dit rijdt inderdaad super. Vooral Dora is zeer enthousiast. We gaan met
gemak naar Zierikzee, winkelen daar wat en drinken koffie. Daarna langs de
Oosterschelde en tegen de krachtige wind in, terug naar Bruinisse. Dit gaat met
deze fietsen ons wel heel gemakkelijk af.

In Bruinisse boodschappen gedaan en terug naar de boot.

Lekker luieren en lezen en dit stukje schrijven.

Morgen, zondag, ook nog wat genieten en dan maandagmorgen terug naar
Colijnsplaat.

Daarna gaan we ons voorbereiden op onze reis naar de US !

Jawel hoor de bluebridge blijft even op zijn ligplaats en wij gaan met de blue
wings naar Portland. Onze dochter Simone verblijft daar voor haar werk een
aantal maanden en wij gaan haar daar bezoeken. We vertrekken as vrijdag en
zullen jullie via deze website van onze belevingen aldaar op de hoogte houden.

Ik ben nog wat vergeten te vermelden.
Omdat we naar het verre buitenland gaan heb ik mijn secretaresse Saar maar
vrijaf gegeven. Ze heeft direct van de gelegenheid gebruik gemaakt en is met
haar bagage vertrokken naar zonnige stranden.

Vrijdag 14 juni 2013

Vandaag vertrekken we over de grote plons
naar de westkust van Amerika.

Omdat we al vroeg op Schiphol moeten zijn, hebben we vannacht bij onze
secretaresse in huis geslapen.

Vanmorgen om 6:00 uur opgestaan en om half zeven heeft Bert Jan ons naar
Schiphol gebracht. Om kwart over zeven stonden we al bij de automatische incheck
zuil. We werden alleraardigst geholpen door een KLM jongeman die ons door het
programma leidde,. wat moeten ze allemaal veel van ons weten !

Nu in de rij voor het afgeven van de koffers en verdere incheckafhandeling.

Op de borden zagen we dat het vliegtuig een half uur vertraging had, dus even
rustig door de taxfree winkels gelopen. Als enige een krant gekocht voor
onderweg.

Toen naar de gate , die geheel aan het einde van de de vertrekhalgang lag.

Waarschijnlijk heeft dit alles te maken met de veiligheidsvoorschriften voor de
bestemmingen in de US. Hier weer een kwartiertje wachten voordat de boarding
procedure gaat beginnen. Deze procedure is zeer tijdrovend. Eerst je paspoort
aan een veiligheidsman geven, die worden dan gescand. Dan komt hij een praatje
maken , vraagt waar je heen gaat, met welk doel en meer van dit soort vragen,
soms wel 2 of 3 keer hetzelfde maar dan in een andere vraagstelling. Dit
bijna zeker om te testen dat je steeds hetzelfde antwoord geeft. Daarna door de
persoonscontrole, alles uit je zakken, broekriem af, laptop uit de tas enz
enz. Maar goed; we mochten door. Daarna weer wachten in de ruimte voor het
instappen in het vliegtuig.

Eenmaal in het vliegtuig kregen we te horen dat er computerproblemen waren er
nog eens een half uur vertraging was. De zaken even resetten en inderdaad
na een half uur was het vliegtuig startklaar. Nu maar wachten op akkoord
van de verkeerstoren. Ook dat duurde weer even en rond 12:00 uur stegen we
op.

Ruim tien uur later, na een heel rustig
verlopen vlucht, landen we om 12.15 plaatselijke tijd in Portland.
Hier ook weer een nog strengere toegangscontrole. Vingerafdrukken, gezichtsfoto
(Irisopname ?) en weer een aantal vragen en ook weer herhalingsvragen.

Een goed uur later waren we eindelijk in de aankomsthal waar onze dochter Simone
ons opwachtte.

Na aankomst in haar appartement, onze
koffers neergezet even wat gedronken en maar meteen een stadswandeling gemaakt.
Flink gewandeld langs de rivier met zijn vele bruggen. Soms typische bouwwerken
een aantal met 2 etages, een voor de trein en de bovenste voor het verkeer en
trams.

Ook even globaal het centrum gezien. Wat opvalt: geen echte kern zoals we gewend
zijn bij de Nederlandse steden maar vierkante woon- en winkelblokken. Een ervan
is een soort marktplein en dat moet dan min of meer de kern zijn.

Langzaam werden we toch wel moe en begon het tijdsverschil ons parten te spelen.

Maar snel naar huis. Hier nog wat kleins gegeten en daarna snel naar bed.

 

Zaterdag 15 juni 2013.

Na een heel lange nacht, dit om het
tijdsverschil maar meteen op te lossen en de plaatselijke tijd aan te nemen,
stond we om 8:30 op.

Vandaag gaan we de stad uitvoerig bezichtigen. Het beste is dit per tram en bus
te doen. Voor 5 dollar kun je de hele dag reizen.

Onze eerste stop was de farmersmarkt. Een markt waarop de boeren en aanverwante
bedrijven uit de regio hun waren aanprijzen. Je kunt er alles op food
gebied kopen. van groente en fruit, vlees, kip en vis maar ook kruiden en
zelfgemaakte huisnijverheidartikelen. Dit alles omlijst door groepjes muzikanten
en vele eetkraampjes. Een ontzettend gezellige en bonte vertoning. De verkopers
zien er ook allemaal anders uit. Veel klassiek uitstralende figuren met soms
lang haar, baarden en hoofddeksels in alle variaties, maar ook de doorsnee
burgers zoals wij die zo gewend zijn.

Bij de eetkramen is het erg druk. De klanten staan rustig in een lange rij en
wachten geduldig op hun beurt. Wij Nederlanders kunnen hiervan nog wat leren.

Via een koffie “to go”, die we gezellig op een bankje in het park hebben
opgedronken met daarbij een koek van de farmermarket, gaan we weer verder met de
tram. We de zien een groot deel van de redelijk moderne stad. de allernieuwste
bouw zijn hoogbouw kantoren en woningen.

We stappen op diverse plaatsen uit de tram en lopen weer een blokje en gaan dan
verderop met een andere lijn weer verder. Na weer een overstap stappen we in een
overvolle tram met bijna allemaal vaders, moeders, kinderen jongens en
meisjes gekleed in een groen voetbal shirt van de Portland Timbers. 2 haltes
verder stappen ze uit en we zien een groot voetbalstadion. Vanmiddag is er een
voetbal (soccer) wedstrijd en volgens Simone is dit een puur familievermaak, men
gaat voor de sfeer, het samenzijn en het voetbal is de bindende factor.

De tram brengt ons naar het Washington park. Een heel groot park dat weer
is onderverdeeld in een aantal subparken, zoals de Rose Garden, de Japanse
Garden een natuurmuseum, dierentuin en een heel groot wandelbos(
arboretum) met zeer oude bomen, kleine bergpaadjes en dit alles gelegen op
de hellingen van een berg.

Met de bus weer terug richting centrum. We stapten uit bij het stadion, de
wedstrijd was zojuist afgelopen en allemaal blije gezichten de Portland Timbers
hadden met 1-0 gewonnen van Dallas. Wij stapten weer op een tram en gingen de
auto van Simone halen.

Simone wilde ons nog even naar Beaverton rijden om de campus van Nike te
laten zien en het kantoorgebouw waar zij werkt. Een prachtige omgeving met
fraaie kantoorgebouwen afgewisseld met sportcomplexen waarop een middelgrote
stad trots op zou zijn geweest. In het midden van dit alles Lake Nike een grote
, aangelegde plas water, zelfs insteekhaventjes en restaurant ontbraken niet. Je
vraagt je af of in deze vakantie omgeving wel gewerkt wordt. Ach ja de bezetting
bestaat uit ca 10.000 werknemers en er zullen er wellicht toch wel een aantal
van werken.

Hierna even naar de Nike personeelswinkel die buiten de campus ligt. Als
personeelslid met eventuele gasten kun je hier voor gereduceerde prijzen Nike
artikelen kopen. Het leek hier wel drukker dan een doorsnee supermarkt bij ons
in Nederland.

Na uiteraard wat gekocht te hebben ging
het naar huis. Even ons verfrissen en uitgaan eten bij een plaatselijk
restaurant. Moe maar voldaan gaan we op tijd naar bed.

Zondag 16-6-2013

Vandaag maken we een tocht naar de kust.
Portland ligt zo,n 125 km van de westkust. De stad en ook de omgeving is
heel mooi groen! Alles is nog lichtgroen en met de zon erop is dat een
heel mooi gezicht.

We gaan naar Cannon Beach,, iets naar het
noordwesten vanuit Portland. Na anderhalf uur rijden zijn we daar, Iedereen
rijdt hier heel rustig en houdt zich heel goed aan de 45 of 55 mijl per uur, die
is toegestaan. Na een flinke strandwandeling kwamen we bij de
Haystackrock.

Een rots van 71 meter hoog, midden op het
strand en ontstaan uit een stroom lava die miljoenen jaren geleden via de rivier
daar terecht is gekomen. helemaal versteend is het nu een basaltrots in de vorm
van een haystack ( = hooiberg). Het dorp zelf is een toeristenplaats, met alleen
maar houten huizen. Beton en steen wordt hier buiten de steden, alleen gebruikt
voor de grotere gebouwen .

We vervolgen onze tocht over de route 101
, de kustweg naar het zuiden. Heel vaak uitzicht op de oceaan met veel
mogelijkheden om te stoppen en van het uitzicht te genieten. En veel heuvels op
en af over een slingerende weg.

We willen naar Ocean
Side, waar we gaan lunchen. Een heel klein dorpje, dat onverwacht rustig is op
deze toch mooie zondag met een heel kalme zee. We komen terecht in een eetzaakje
met een heel vriendelijke dame.

We kiezen alle 3 een sandwich met daarbij
french fries of sweet fries, Maar ….. die waren zo vreselijk vet, dat we het
grootste gedeelte maar hebben laten liggen. Het broodje met uitgebreid beleg was
wel smaakvol.

De rit terug naar Portland gaat dwars door
Tillamook State park. Een lange rit door een groen, bergachtig landschap, met
veel diversiteit aan bomen. Rond 6 uur waren we weer in Portland. De lunch had
ervoor gezorgd, dat we weinig trek hadden in een uitgebreide maaltijd, dus werd
het een verlaat soepje met wat brood.

Ook zijn we het dakterras van Simones
appartement gaan bekijken . Een heel luxe plek op 6 hoog.met zithoeken, 2 open
haarden, een barbecue, een bubbelbad. Toegankelijk voor de bewoners van het
gebouw.

Morgen gaan we een tochtje maken in
oostelijke richting.

Maandag 17-6-2013

Inderdaad vandaag richting het oosten. We
gaan de Columbia rivier een stukje stroomopwaarts volgen.

Ten oosten van Portland ligt Mount Hood. Een berg met een hoogte van 11240 feet
dus bijna 4000 meter hoog en bedekt met eeuwige sneeuw. Deze berg is een zeer
geliefde wintersportberg. In het dal van deze berg stroomt de Columbia rivier.
Net zoals alles in Amerika: groot. Dus een brede, snelstromende rivier

We bezoeken het eerste uitzichtpunt : Womens Forum. Wat dit met
vrouwen te maken heeft weet ik niet maar wel een mooi plek om een beeld te
krijgen van de brede rivier die door een diep dal stroomt. Als scheidslijn
tussen de staten Oregon ( waar Portland in ligt) en Washington, (de staat
Washington ligt in Noordwest Amerika , tegen Canada aan).

Om het ingewikkeld te maken heb je ook nog de county
Washington in Oregon en dan natuurlijk de stad Washington DC aan de oostkust

Het volgende viewpoint is Vista House. Dit
is inderdaad een gebouw met informatie over de eerst highway-aanleg en andere
belangrijke zaken rond de rivier en zijn omgeving. Hier ook weer een prachtig
uitzicht.

PS we zijn van de autoweg afgereden en rijden nu over de oorspronkelijke weg
langs de rivier. Deze weg ligt wat hoger en slingert veel meer door het dal.

Aan deze weg liggen dan ook alle bezienswaardigheden.

De volgende stop zijn de watervallen. De
bekendste is de Multnomah. Een waterval van 190 meter hoogte. Dit is een echte
(toeristische) trekpleister. Honderden parkeerplaatsen. zelfs een hele grote
parkeerplaats die tussen de 2 rijbanen van de autoweg ligt.

Inderdaad indrukwekkend dat de bergwand zo steil is en er van bovenaf een lading
water naar beneden stort.

De volgende stop was de Bonneville Lock and Dam. Een stuw,sluizen en
waterkrachtcentrale in de Columbia River. Alles is militair terrein. Bij de
toegangsweg is een controle van de auto ook de kofferbak en de vraag of je
wapens bij je hebt. !!??.

Het maximale hoogteverschil is 21,3 meter (70 ft). Het indrukwekkendste vond ik
de vistrap. Je kon door vensters in een ruimte zien hoe de vissen hun weg
volgden. Buiten kon je de vistrap ook zien en zag je hoe de vissen tegen de
stroom inzwommen en telkens een trede hoger kwamen.

Nu ging het verder naar Hood River een stadje wat bekend staat om zijn
watersport. De rivier is hier zeker 1 km breed en er staat bijna altijd
een stevige westen wind dus tegen de stroom in en dat geeft weer mooie golven.
Een paradijs voor windsurfers maar vooral kitesurfers en sup-ers. Een fraai
schouwspel.

Na hier wat geluierd te hebben ging het in een rechte lijn terug naar
Portland.

Weer een prachtige dag met veel natuurschoon gezien te hebben in de directe
omgeving van Portland.

Dinsdag 18 juni 2013

Vandaag is het feest. Simone is jarig !!.

Zoals gebruikelijk wordt er natuurlijk eerst gezongen en daarna gefeliciteerd.
Dit doen we hier in Portland natuurlijk ook.

Dan volgt het feestontbijt met sinaasappelsap, eitje, lekker brood en
koffie of thee.

Het cadeautje wordt uitgepakt, de dag kan niet meer stuk.

Na het ontbijt gaat de tring van de I pad oftewel het is weer facetime tijd. De
gratis internet telefoon met beeldverbinding. Haar vriend Niels komt net van
zijn werk in Nederland thuis en komt Simone feliciteren.

We blijven vandaag in de buurt van
Portland. We rijden, nadat het huis op orde is naar een groot
winkelcentrum in Beaverton. Een (zoals ze hier in Amerika zeggen)Mall.

Aardig om eens doorheen te lopen maar als je er een uur geweest bent heb je het
wat mij betreft wel gezien.

Terug rijden we via de Skyline Boulevard naar Portland. Deze Skyline Boulevard
is de duurdere woonwijk van Portland. Een hele lange weg die over een flinke
berg is gelegd met aan de buitenzijde riante huizen. Deze huizen hebben dan weer
zicht op het dal waarin Portland ligt.

Inmiddels is het lunchtijd en in een wijk grenzend aan het centrum vinden we een
Boulangerie Francais (staat er op de ruit).

Een voormalige werkplaats omgebouwd tot bakkerij met lunchroom. Al het gebak
heeft Franse namen en ziet er prachtig en lekker uit. Reden voor mij om de
jongeman achter het buffet in het Frans aan te spreken. Hij zegt dat hij mij
niet zo goed kan verstaan; hij spreekt geen Frans en haalt er een
stagiaire bij. Deze jongeman spreekt 2 woorden meer frans. Ik zeg hem dat
hij de Patron moet zijn en als ik dit vertaal als manager, glundert hij
met heel zijn gezicht.

Het was er gezellig en smakelijk toeven.

Hierna gaan we terug naar huis om de rest van de dag en avond gezellig met
Simone door te brengen.

Morgen worden we aan ons lot overgelaten, dan moeten Dora en ik alleen verder.
We zullen 100% zeker haar aanwezigheid maar zeker niet te vergeten haar goede
eigenschappen als gids missen. Simone alvast heel hartelijk bedankt.

Woensdag 19-06-2013.

Vanmorgen weer eens vroeg opgestaan om
6:30 uur. Vandaag moeten we eerst onze huurauto ophalen en Simone moet uiterlijk
om 9:00 uur op haar werk zijn.

Om 7:30 zijn we al onderweg naar het vliegveld. Nabij het vliegveld is het
behoorlijk druk en en wordt links en rechts behoorlijk geremd. Ook Simone moet
een keer remmen en plots schrikken we alle drie omdat er vanachter een auto op
ons rijdt. Gelukkig ging het niet zo heel hard en hadden we geen persoonlijk
letsel. Schade was er ook nauwelijks; alleen in de (kunststof) bumper van
Simones auto stond een afdruk van de nummerplaat van degene die achterop was
gereden. Gegevens werden uitgewisseld en we reden weer verder.

Binnen 5 minuten waren we op de luchthaven. Bagage uitgeladen, Simone nog even
een beetje laten bekomen van de aanrijding en afscheid genomen. Dit is maar voor
een paar dagen want a.s. vrijdagavond zien we elkaar weer in San
Francisco.

Bij de autoverhuur onze huurauto opgehaald, een Chevrolet impala We ontvingen de
luxe uitvoering met lederen bekleding en andere luxe accessoires. Even oefenen
op het parkeerterrein en toen op weg naar Florence.

Eerst richting de kust naar het plaatsje Lincoln. Hier even gestopt, kopje
koffie met iets erbij genomen en weer verder naar Newport. De weg nr101 loopt
langs de steile westkust. Op het ene moment rij je bijna over het strand en een
aantal mijlen later weer 100 meter hoger.

Er zijn plaatsen waar je zelfs zeeleeuwen op de rotsen ziet liggen.

De plaatsen waar je doorheen rijdt zoal Lincoln en Newport zijn langgerekte
stadjes met huizen aan weerskanten van de route 101 Allemaal houten huizen
en vaak slecht onderhouden. Het zijn plaatsen met veel
overnachtingsmogelijkheden. Druk aan badgasten is het zeker niet. Het zijn toch
heel andere badplaatsen dan wij in Nederland en BelgiÎ gewend zijn.

De kust is wel indrukwekkend. Het moet hier vooral in de winter hevig te keer
gaan en dit kun je zowel zien aan de uitgesleten rotsen maar ook op zie je
veel boomstammen op de rotsen of op het strand liggen. Bij een viewpoint
staan diverse borden wat er zoal bij storm kan gebeuren. Bijvoorbeeld
dat een brug over een klein ravijn gewoon wegslaat of dat er enorme geisers
ontstaan door het water wat door inhammen in de rotsen omhoog wordt gespoten.

We komen nu aan in Florence. Een wat grotere plaats. De steile rotsen houden
ineens op en gaan over in een duinlandschap. Alles is hier dus redelijk vlak.
Hier in Florence zijn net buiten het stadje ook grote winkelcentra. Ons hotel
ligt ook aan de grote doorgaande weg tussen de winkelcentra en het stadje.

In het stadje is een hoofdstraat met een aantal eetzaken en authentieke
winkeltjes. Deze winkels hebben stuk voor stuk een oude maar ook ietwat bedompte
uitstraling. de waren die ze verkopen passen hier goed bij..Het lijkt wel of ze
50 jaar achterlopen.

Aan het einde van de hoofdstraat is een grote baai die via een geul in
verbinding staat met de zee. De jachthaven is zo goed als leeg. Ik vraag waarom
er nog zoveel plaats is en krijg als antwoord. Het seizoen moet nog beginnen en
is maar erg kort. In de winter staat zelfs aan de ingang van de baai zoveel wind
en golven dat het er niet prettig vertoeven is.

We reserveren in een restaurant ( dat
volgens de hoteleigenaar het beste van de stad moet zijn) een plekje voor
vanavond en gaan terug naar het hotel.

Hier neem ik dan weer de tijd om dit verhaal te schrijven en de voorbereidingen
voor morgen te maken.

Het was inderdaad een heel gezellig
restaurantje met lekker eten! We hebben er o.a. de chowder gegeten.
Een dikke , gevulde vissoep

Donderdag 20-6-2013

Het ontbijt hier in het Hotel zal wel
typisch Amerikaans zijn. De gebruikelijke jus d orange koffie en brood, roerei
en worstje jam en boter enz. enz. waren aanwezig. Geen kaas en vleeswaren. Maar
je kon wel ook wafels bakken. Maar het mooiste was nog: plastic bestek, weggooi
bordjes en koffie uit kartonnen bekers. Een aantal gasten nam het
ontbijt mee naar hun kamer en ik zag er zelfs 2 die het ontbijt namen en daarna
in hun auto stapten.

Vandaag een lange tocht gemaakt ongeveer 270 mijl.

Eerst circa 50 mijl duingebied. Je ziet in het begin wel de zandheuvels of langs
de weg ineens een zandhelling maar meestal rij je door een bosgebied.

Na het duingebied komen weer de steile rotsen en diepe inhammen. Vaak
baaien of mondingen van rivieren. Op onderstaande foto de toegang tot de baai
van North Bend/Coos Bay. Het is wel een zoekplaatje: waar staat de vuurtoren ?

In deze streek is er enorm veel bosbouw of
beter gezegd er worden ontzettend veel bomen gekapt (wel weer verplicht
aangeplant) en je ziet daarom veel grote hout trucks rijden die de lange stammen
naar een haven vervoeren.

Over bomen gesproken: We rijden de staat California binnen en deze is bekend om
zijn Redwoodbomen , ook wel sequoias genoemd. Enorme hoge bomen, maar ook enorme
dikke stammen.

We rijden mijlen door deze prachtige bossen. In een stadje is een informatiepost
en ontvangen daar een kaartje waarop een route staat, die dwars door een
natuurgebied loopt waar de hoogste en dikste bomen staan.

We gaan de route 101 af en nu door het natuurgebied, een weg van bijna 8 mijl.
We stappen een paar uit en lopen een stukje door het bos. Het vreemde is, het is
er doodsstil, je hoort geen vogels of of andere geluiden. Later lezen we: door
het Redwood zijn er geen insecten en dan ook geen vogels.

Bij de volgende stop komen we op een plaats waar de dikste boom staat:.

Doorsnede 6,60 meter en een omtrek van meer dan 21 meter en hoogte 90
meter. Hier onder zie je hem.

We zijn bijna op ons eindpunt van van
vandaag en roepen: Eureka (ik heb het gevonden)

Jawel lezers wij zijn aangekomen in de
stad Eureka. Een oude en vroeger rijke stad gelegen aan een grote baai of beter
grote inham. Van oudsher een overslag en handelsplaats. Dit is ook te zien aan
de vele nog aanwezige huizen in victoriaanse stijl.

Nu nog steeds een belangrijke vissersplaats en kleinere handelshaven. In het
stadje zelf is het een beetje vergane glorie. De uitstraling is er een beetje
uit.

Zo tot morgen.

Vrijdag 21-06-2013

San Francisco is ons doel vandaag. Een
hele trip van bij 300 mijl = ca 480 km.

Om half tien vertrekken we. Eerst bijna 80 mijl over de 101 en daarna de afslag
nemen bij Legett naar de highway nr. 1 Deze highway gaat langs de kust
naar San Francisco. Bij de afrit wordt reclame gemaakt om door een
redwood boom te rijden.

Voor 5 dollar mag je doorheen rijden. Ach ja laten we maar toeristje spelen.

Hierna ging een enorme slingerweg met
enorme hoogteverschillen richting kust.

Maar goed dat we een automaat rijden. Als je hier met een auto met
versnellingsbak moet rijden is na zo een rit of de versnellingsbak kapot of de
chauffeur heeft geen rechterarm meer.

Dan komen we weer op de route langs de oceaan. We rijden 40 mijl, vaak langs
steile rotswanden en heel hoog over de rotswand en dan weer bijna over het
strand richting Fort Bragg. Hier werd halt gehouden en geluncht. We besloten
toen maar de Highway 20 te nemen naar de Highway 101 en niet de 1 te
volgen langs de kust naar San Fransico. We waren het slingeren langs de kust een
beetje moe. De highway 20 was echter ook weer een behoorlijke berg op berg af
weg van 32 mijl. Uiteindelijk kwamen we op de 101 weer terecht. Nu was het zeker
nog 3 uur rijden naar San Fransisco.Een mooie weg ook weer tussen de bergen maar
nu zijn de dalen en pieken veel meer gladgestreken en je kunt met 65 mijl per
uur goed opschieten.

We naderen San Fransico en via een file van een paar kilometer rijden we dan
eindelijk over de Golden Gate Bridge.

Een mooi gevoel om over deze beroemde brug
te rijden.

Pas 20 km verder na het passeren van deze brug bereiken we moe maar voldaan ons
Hotel.

Morgen meer over San Francisco

Zondag 23-6-2013

Vrijdagavond waren we rond 19:00 uur bij
ons hotel in de buurt van het vliegveld. We stonden in te checken en op
hetzelfde moment kwam Simone aan. Zij was van Portland naar San Francisco
gevlogen om het weekend met ons hier door te brengen.

Zaterdag redelijk vroeg op om zo lang als mogelijk de stad te gaan bezoeken.

Eerst met het openbaarvervoer (bus) naar het centrum van de stad.

We stappen uit in de kantoren- en bankgebouwenwijk. Het is hier vrij rustig
omdat de kantoren op zaterdag gesloten zijn.

We lopen de wijk uit richting de pieren. We komen uit bij pier 23. Het krioelt
hier wel van de mensen. Zoals we kunnen inschatten bijna 100 % toeristen. De
belangrijkste trekpleister is pier 39. Dit is echt toeristje spelen ten top. De
hele pier is bezaaid met eethuisjes, attractiehallen en souvenirwinkeltjes.Ook
is eer een plekje ingeruimd voor de zeeleeuwen die liggen op vlotten voor de
pier en is natuurlijk een aardige afwisseling voor de bezoekers van de pier.

O ja voor ik het vergeet bij een van de pieren kun je ook een overtocht en
bezoekje aan Alcatraz boeken. Er staat een groot bord bij: eerstvolgende
dag voor nog vrije plaatsen: 8 juli !!!! ( Wij hadden een week eerder
willen boeken voor vandaag, maar dat lukte toen niet meer) Kun je nagaan hoe
geliefd deze attractie is, maar vooral goede handel want het hele
bezoek is strak geregeld. Een boottochtje van 25 minuten 50 minuten bezoek
aan het eiland en dan weer terug en dat met 2 pendelschepen met elk 200
bezoekers a raison van 36 dollar. Goede handel.

Via pier 39 lopen we de wijk Fischerrmans Wharf binnen. Een aantal straten met
hoog toeristengehalte. We kopen een 3 daags busabonnement en laten ons fijn naar
het begin van Market brengen. Het is hier ook behoorlijk druk, Er is van alles
te doen Sportwedstrijden op een speciaal ingericht pleintje, straatmuzikanten,
verkoopkraampjes enz. We steken over en gaan naar Pier 1. Hier vertrekken de
ferry ’s naar allerlei plaatsen rond de baai van San Francisco. Het
toegangsgebouw is een grote overdekte markt met voor elk wat wils maar
voornamelijk op eetgebied. We kopen een brood en bij de slager wat vleeswaren.
We nemen ergens anders weer koffie en lunchen aan de waterkant heerlijk op een
bankje in de volop schijnende zon.

Van hieruit nemen we de tram naar de halte waar we voorheen waren opgestapt. We
lopen van hieruit weer verder door Fischerrmans Wharf richting het
vertrekpunt van de beroemde cable car. De tram die door middel van een kabel in
de grond over de veelal steile straten van San Francisco wordt getrokken. Op dit
idee waren meer mensen gekomen. Een heel lange wachtrij !. Zeker 1,5 uur
later stappen we eindelijk in de Cable Car. Het wachten verveelde eigenlijk
niet. De trams hebben hier hun eind- en beginpunt en moeten omgedraaid worden.
Dit gaat allemaal handmatig. Ze worden op een draaischijf geduwd, met de hand
180 graden gedraaid en weer op de rails geschoven. Dan mogen de mensen pas
instappen. Tussen elke tram zit dan weer 12 minuten pauze tussen. Dit heeft
waarschijnlijk te maken met de capaciteit van de kabels. Verder staan er naast
de rij nog wat straatartiesten en deze zorgen voor de wachtenden voor wat
afleiding.

De rit is geweldig. Dora zit binnen, Simone en ik staan op de buitenkant
op de treeplanken.
Enorm steile hellingen op en ook weer steile afdalingen. De bestuurden moet een
stevig iemand zijn. Hij staat voorin in het midden van de tram en moet via lange
hendels de zaak in beweging zetten of afremmen. Achterop staat ook nog
iemand die moet bijremmen. Al met al een enorm indrukwekkende onderneming. De
Efteling is er niets bij.

Bij de voorlaatste halte stappen we uit en komen terecht op het Union square.
Het winkelhart van SF. grote warenhuizen en (dure) speciaalzaken. Hier lopen we
een tijdlang rond.

We nemen weer een bus en gaan nu richting een park in de buurt van de Golden
Gate bridge. Helaas vinden we niet de shuttlebus die ons in de nabijheid
van de brug kan brengen. We gaan daarom na een korte wandeling weer met een bus
terug richting Lombard Street. Een kilometers lange straat (zoals alle
hoofdstraten) Maar dit is wel een bijzondere. De straat heeft soms heel steile
hellingen en met moeite worden deze door ons beklommen. Ook rijden hier auto’s
die zelfs in file op de hellingen moeten staan. Je ruikt de koppelingsplaten !
We komen nu op een heel bekend stukje Lombard Street. De helling gaat hier zo
steil naar beneden dat er een zig-zag weg is aangelegd voor het dalende verkeer.
De voetgangers lopen via trappen naar beneden. Dit stukje Lombard
Street komt ook vaker in speelfilms voor.

Ondertussen begint onze maag te knorren. We lopen nu weer richting Boulevard en
vinden een Italiaans restaurant. Het is er zo druk dat we ook hier weer in de
rij moeten staan om een plaatsje te krijgen.

Na het eten met de tram naar een Metro station en van hieruit met de Metro naar
het vliegveld. Vanaf het vliegveld weer met de hotel shuttle terug naar ons
hotel.Om 23:00 uur lopen we onze kamer binnen.

Op zondag morgen ziet de wereld er totaal anders uit. Het is erg mistig. SF
staat bekend om zijn mist en volgens de informatie brandt de zon deze in de
middag snel weg. Laten we het maar hopen. Eerst de shuttle naar het vliegveld,
daarna de metro naar een busstation en dan met de bus naar de voet van de Golden
Gate Bridge.

Daar aangekomen lijkt het nog mistiger te zijn geworden. Je ziet van de brug
niets. Je hoort alleen de misthoorns om de scheepvaart te waarschuwen.

We wandelen toch de brug op tot de eerste van de 2 hoge pijlers. Je ziet alleen
de onderste meters de rest verdwijnt in de mist.

We lopen weer terug en bezoeken de informatiestands. Heel indrukkwekkend wat er
allemaal over deze brug te lezen en te zien is. Ook modellen om te laten zien
als er een aardbeving komt. Hoe de brug dan kan bewegen en niet zal instorten.
Allemaal heel interessant.

We gaan weer met een bus terug en nu naar Haight Street. De hippie wijk uit de
jaren 80.

de tijd heeft hier echt stilgestaan. Er lopen nog jongelui rond met de
uitstraling van die tijd. De winkeltjes en eethuizen idem dito.
We genieten van een lunch in deze wijk en voelen ons teruggeplaatst in de tijd.

Na een wandeling nemen we weer een bus en gaan Aloma Square op zoek naar de
Painted Ladies. Er staan heel veel Victoriaanse huizen in de stad.. Deze huizen
zouden bijzonder moeten zijn, maar vielen ons tegen. Minder mooi onderhouden en
zeker minder mooi geschilderd dan andere huizen in de omgeving.

Van hier weer gelopen naar het Civic center, het bestuurlijk en culturele
hart van SF. Statige gebouwen (stadhuis) maar ook moderne Theaters ed.

De tijd vliegt voorbij maar ook de moeheid van 2 dagen wandelen gaat ons
langzaam opbreken. We stappen weer op de Metro en komen via de bekende omweg
weer in het hotel.

Simone moet om 18:00 uur weer met de Shuttle naar het vliegveld Ze gaat om 20:00
uur weer terug naar Portland, morgen moet er weer gewerkt worden.

Dinsdag 25-6-2013

We zijn inmiddels in Monterey.

Maandagochtend zijn we op ons gemak uit San Francisco vertrokken. We rijden
vandaag, in tegenstelling tot de vorige rijdagen, slechts 130 mijl.

Onze eerste tussenstop is in Santa Cruz, een badplaats aan de baai van Monterey.

De stad zelf ligt ca 1 mijl van het strand en ziet er goed verzorgd uit met een
paar redelijk moderne winkelstraten. We rijden vanaf een van de winkelstraten
met de toeristen bus naar het strand. Het is een groot kermisterrein, daarnaast
hebben ze een lange pier die je zelfs met de auto kunt berijden.(

(houten 8-baan)

Voor dit terrein ligt een breed
zandstrand. Op het strand zijn de baywatchgirls en -boys in hun rode outfits,
aan het trainen. Ik kan op deze afstand niet zien of Pamela Anderson er bij zit.

We lopen terug naar het stadje en gaan ergens lunchen.

De reis gaat verder langs de heel mooie baai richting Monterey. We checken
in in ons verblijf en gaan dan nog even de stad in. Het is nu rond 18:00 uur en
het stadje ligt er maar stil bij. We vragen nog even de weg naar een supermarkt
en doen wat inkopen om op onze kamer het avondmaal te gebruiken.

Vandaag, dinsdag, blijven we hier ook. We bezoeken eerst het zeer bekende
zee-aquarium aan de Cannery Row. Een werkelijk schitterend aquarium,
gebouwd rond om een oude sardines-conservenfabriek (cannery) aan de rand
van de baai. Men laat hier goed zien de vissen en hun leefomgeving met
o.a. veel nadruk op de voedselketen en de betekenins van de wieren (Kelps).

Monterey was vanaf ca 1900 de grootste en bekendste visserplaats waar sardines
werden verwerkt (ingeblikt) Er waren op een gegeven moment 19
conservenfabrieken.

Men waarschuwde in de jaren 30 al voor overbevissing en plots in 1946 werd er
bijna niets meer gevangen. Alle fabrieken gingen failliet, een enkele ging door
een grote brand verloren. De buurt verpauperde en in de 80er jaren werd de
straat omgedoopt in Cannery Row en werd het aquarium gebouwd en de voormalige
conservenfabrieken in oude stijl gerenoveerd en omgebouwd tot winkels en tot
andere toeristische doeleinden. Nu is het de grootste attractie van de zeer
wijde omgeving.

Na het bezoek gaan we verder naar de 17 miles drive. Dit is een 17 mijlen lange
weg over een zeer uitgestrekt landgoed, dat oorspronkelijk van een hoteleigenaar
is. Je moet er voor betalen om hier te rijden. Je rijdt een rondje van 17 mijl
over een schiereiland. De weg loopt eerst langs de kustlijn . Je ziet de
zeeleuwen liggen. (zie foto door verrekijker

De kustweg is prachtig, af en toe een strandje, maar meestal rotspartijen.
Bij slecht weer moet het volgens de informatie een prachtig gezicht zijn om de
golven tegen de rotsen te zien slaan.

Een bekend plekje is de plaats van de eenzame cypres. deze boom staat alleen op
een rots en wordt ervaren als bijzonder.

Rond en binnen het 17 mijl rondje liggen de duurste villa’s en een aantal
prachtig aangelegde golfbanen. Later zien we bij een makelaar prijzen tussen de
1 miljoen en jawel het duurste 59 miljoen dollar.!?

Na het rondje gaan we nog naar de nabijgelegen stadje Carnel. Dit is een mondain
plaatsje met vele kunstgaleries, luxe winkels maar toch met een ietwat
poppenhuisachtige uitstraling.

Daarna terug naar ons hotel. Even wat uitgerust van de dag en ’s avonds naar
Monterey om wat te gaan eten.

PS vandaag waarschijnlijk een flink bedrag verdiend. Simone had ons in Portland
enkele aanwijzingen gegeven over de verkeersregels in Amerika. O.a. bij elke
kruising staat een stopbord. Hier moet je echt stoppen en als de weg vrij is,
verder rijden. Bij stopborden met het onderbord 4 way. Dan mag eerst de eerst
aangekomen auto wegrijden en dan de volgende op de kruising. Vanmorgen reed ik
bij een stopbord , dat ik wat laat zag, na een kort afremmoment
verder. Opeens zag ik een politieauto achter mij aankomen. verderop gestopt en
kwam een in vol ornaat sheriffachtig persoon naar de auto. Ik gaf maar snel toe
dat ik niet had stilgestaan. Hij vroeg mijn rijbewijs en zag dat ik uit
Nederland kwam en toonde clementie. Met een waarschuwing, to drive carefully,
mocht ik mijn weg vervolgen.

Woensdag 26-6-2013.

We zijn zojuist aan gekomen in Morro Bay.

Om half elf reden we vanochtend weg uit Monterey. Eerst nog even onze Chevy
volgooien met wat Gallons regular ($3,99 per Gallon is ca 1 dollar per
liter is 0,75 eurocent). Ik denk dat ik na mijn terugkomst maar benzine ga
importeren.

We gaan eerst 80 mijl rijden en gaan dan Hearst Castle bezoeken. Onderweg
daarheen stoppen we een paar keer bij de zogenaamde Vista Points (Zo heten
deze plaatsen in California. We rijden op Highway 1 , een weg vlak langs de soms
zeer steile kust. De zee is vandaag wat ruwer en dit geeft weer mooie effecten
als de hoge golven op de rotsen slaan.

Er is ook een Vista point waar je de zeeolifanten bijna kunt aanraken.

Deze foto is gemaakt als we bijna bij Hearst Castle zijn en hier loopt de weg
door een redelijk vlak landschap dit in tegenstelling tot de eerst 60 mijl.

We komen nu bij de toegangsweg van Hearst Castle. Na 1 mijl komt er een heel
grote parkeerplaats en toegangsgebouw met eetgelegenheden winkels en
zitgelegenheden. Het lijkt op een grote stationshal. Je moet een toegangsbewijs
kopen en daaraan gekoppeld een rondleiding. Er zijn 5 soorten rondleidingen.
Twee hiervan waren al volgeboekt en wij nemen de rondleiding die het snelst
begint. Dit is de kitchen en cabins tour. Het ticket is tevens goed voor de
bustocht naar het Castle. Het Castle ligt nl op de top van een 400 meter hoge
heuvel en de weg ernaar toe duurt 20 minuten. Alles wordt op zijn Amerikaans
precies bijgehouden. Hoeveel personen er in de bus zitten en welke aantallen aan
welke tour deelnemen. Bij aankomst wordt er aan de gidsen een bord getoond met
de aantallen.

We gaan de gastenhuizen bekijken , de
keuken en de wijnkelder. Alles is heel overdreven luxe aangekleed en ingericht.
Met veel goud, brokaat, kunstwerken en dure meubels.

 

Alle gebouwen zijn van beton maar aan de
buitenkant voorzien van muurstenen, ornamenten e.d., het lijkt dus net echt.
De tuinen direct om de huizen zijn heel mooi aangelegd met terassen en
zwembaden. Het landgoed is duizenden hectaren groot. Het wooncomplex
bestaat uit het hoofdgebouw en 3 apart staande huizen.

Op de website www.hearstcaste.org
staat alles uitvoerig beschreven.

Alles wordt wel extreem goed in de gaten gehouden. Overal zie je surveillanten,
ze openen en sluiten toegangsdeuren en tellen precies het aantal mensen dat naar
binnen gaat.

Al met al toch wel een hele ervaring om te zien wat een van de rijkste families
sinds 1865 ( toen het als een ranch begon) heeft gerealiseerd.
Met de bouw van het Castle werd in 1919 begonnen en het heeft meer dan 20 jaar
geduurd.

 

Ventura 29-6-2013

Alweer 3 dagen verder op onze reis. Waar
waren gebleven.

Na ons bezoek aan Hearst Castle hebben we overnacht in Morro Bay. Een
vissersplaatsje met een Embarcadero ( kade) vol met visrestaurantjes. We komen
terecht bij The flying Dutchman. De jongste nazaat van een emigrant uit
Nederland, met 8 kinderen, die in 1964 naar Amerika emigreerde.

Op 27 juni gaan we op weg naar Santa
Barbara.

We bezoeken eerst San Luis Obispo. Een
plaats met een grote missiepost. Een kerk, basisschool, highschool en een
wooncomplex dat me doet denken aan de Anne Frankstraat in Venlo. Wat heel
bijzonder is hier, omdat er eigenlijk in de kleinere plaatsen alleen vrijstaande
huizen worden gebouwd.

De Spanjaarden hebben in Californie langs
de kust in de 18 de eeuw honderden missieposten gebouwd. Aanvankelijk om
de mensen hier te bekeren en verder te ontwikkelen door scholing en werk en
onderdak, maar later ook ondersteund en gestimuleerd door de Spaanse regering om
hier het land te bezetten. De Californische kust is heel erg Spaans. Het
verzorgende personeel in de hotels spreekt vaak alleen Spaans.

We bezochten ergens in een leeg gebied een
missiepost uit 1760,( La Purisma Mission) die nu als “State
Historical Park ” was opengesteld. Het was een zelfvoorzienend “dorp” waar 1000
mensen woonden; paters, werknemers, maar ook Spaanse soldaten.

Het complex bestond uit talrijke gebouwen. Slaapzalen voor de geestelijken,
ruimtes voor speciale gasten maar ook een ziekenzaal. Daarnaast ruimtes voor de
talloze vakgroepen zoals een timmerwerkplaats, leerlooierij, smidse, maar ook
een vetsmelterij. deze laatste was ook bedoeld om de vetten te verhandelen.

Een heel indrukwekkend geheel.

Santa Barbara is een luxe stad van zo’n 90.000 inwoners. In 1925 getroffen
door een aardbeving en daarna opgebouwd in Spaanse stijl. Een mooi geheel met
luxe huizen en heel chique winkels en restaurants. Het wordt gezien als
een van de mooiste kustplaatsen van Californie. We hebben daar een prachtig
gerechtsgebouw bekeken ( County Courthouse) en wandelend door de lange
hoofdstraat nar de Wharff. ( pier) Iedere plaats van een beetje niveau heeft een
Wharff, natuurlijk volgestouwd met winkeltjes en eettentjes.

Vandaag zijn we vroeg aangekomen in Ventura. Een klein stadje, dat samen met
Oxnard een grote agglomeratie vormt. De Amtrack ( lange-afstandstrein) loopt
vlak langs het hotel, hetgeen te horen is aan de harde stoomfluiten bij aankomst
en vertrek.

Er is maar 1 spoorbaan, dus zo heel vaak
rijdt de trein niet. We horen hem enkele keren fluiten , als we op een
bankje aan zee zitten te praten met een stel, dat hier woont. Zij zeggen : maybe
3 times a day? Gisteren googelde ik even op een treinreisje naar Los Angeles,
maar het blijkt dat je altijd moet reserveren, anders heb je meestal geen
plaats. Geen wonder als er zo weinig treinen rijden. Iedereen pakt hier de auto.
De man waar we een gesprek mee hadden, vertelde dat hij anderhalf uur in de auto
zat naar zijn werk.

We hebben overigens heerlijk gegeten
vanavond in visrestaurant Lure. Heel druk, dus we moesten meer dan een half uur
wachten voordat er een tafel vrij was, maar de moeite waard. Een gesmeerd
lopende machine in een grote zaak, met wel heel persoonlijke aandacht. Deze
aandacht krijg je over het algemeen in alle restaurans hier in Amerika. Het
personeel ontvangt een zeer laag basissalaris en moet het hebben van de tip.
Men verwacht minaal 10% en als je heel tevreden bent tot wel 20% van de
rekening. Dit is de reden dat ze erg vriendelijk zijn, maar ook vaak
“netjes”commercieel: hoe hoger de omzet hoe hoger het tipgeld. We hadden hier
een uiterst vriendelijke maar ook een correcte gastvrouw als bediende, het
werkte, we hebben haar maar een flinke fooi gegeven.

Morgen blijven we hier en gaan naar de haven en naar Oxnard, het grotere deel
van deze ‘stad’.

Maandag 1-7-2013

Zo we hebben onze laatste stop in de USA
bereikt.

Maar even eerst een terugblik.

Gisteren, zondag, hadden we dus een “rustdag” in Ventura. Na het ontbijt op onze
kamer nog wat geluierd en rond 12.00 uur de auto gepakt om een dagje uit te gaan
rijden. Het weer is prachtig, de temperatuur is tussen de 30 en 35 graden. We
rijden eerst naar Ventura Harbor. Dit deden meer mensen. De wegen daarheen waren
een en al file, net als naar Zandvoort op een zomerse dag. Ze hebben voldoende
parkeerplaatsen en allemaal gratis ! Maar ook dat is een probleem. Het is gewoon
rondjes rijden of er een plaatsje vrijkomt. Na het parkeerterrein 3x rond te
zijn gereden gaan we maar iets verder van het strand en haven weg en daar vinden
we net nog een vrij plaatsje. Het is een ruime vissershaven en jachthaven
met aan de strandzijde een hele hoek vol met winkeltjes en ontzettend veel
eetzaken. Al deze zaken zitten stampvol. soms staan er zelfs rijen mensen te
wachten. We lopen wat rond en aanschouwen hoe de doorsnee Amerikaan op dit soort
dagen zijn tijd doorbrengt. Wel is er vaak levende muziek.
De artiesten spelen
overwegend country en western muziek. In deze ambiance past het goed en klinkt
ook nog wel aardig.

We steken de weg over en komen dan op het strand. Hier staan hoge golven waarvan
de surfers gretig gebruik maken. Het strand zelf is minder mooi dan in
Nederland. Ze laten de zeewieren en ander natuurlijk afval gewoon liggen. De
bezoekers moeten maar een plek zoeken waar geen wier ligt. De Amerikanen nemen
hun hele BBQ uitzet mee naar het strand. Eerst een tuinpaviljoen zoals wij die
kennen, parasols zie je minder, dan enorme rijdende koelboxen en verdere
tuinmeubels en niet te vergeten de BBQ. Huisdieren gaan ook mee maar wel keurig
aan de lijn en eventuele uitwerpselen worden keurig opgeruimd.

Hierna gaan we verder naar Oxnard. We hebben downtown Oxnard in de tomtom gezet.
We rijden ca 7 mijl verder en komen in een weliswaar zeer uitgestrekte stad,
alles ziet er redelijk hetzelfde uit, wel gaan we ons afvragen waar het centrum
nu is. Jawel hoor we komen in de buurt van de townhall. We zien nog een paar
openbare gebouwen en een enkele winkel. Dit is dus het centrum. Saaier is bijna
niet mogelijk. We rijden maar snel verder naar de haven van Oxnard. Deze is
Amerikaans groot. De haven van Nieuwpoort (de grootste van BelgiÎ) valt
hierbij geheel in het niet Zoals bij vele grote havens heerst er geen sfeer. Het
zijn ligplaatsen, je ziet bijna geen mensen aan boord en ook weinig beweging op
de kades rondom de havens. We nuttigen een kleine lunch in een aftandse
haventent. We hadden trek, dus wat doe je dan.

Even nog de haven een beetje rondgereden en toen maar snel weer naar ons hotel
in Ventura. Hier hebben we geluierd en gelezen aan de rand van de swimming pool.

Al met al een lazy sunny afernoon on sunday.

Vandaag gaat de reis naar LA. We waren net op tijd voor ons ontbijt ( eigenlijk
net te laat) want tijdens het ontbijt werden de etenswaren al weggehaald. Daarna
de auto ingepakt en op weg naar LA circa 70 mijl verder. Hoe dichter
bij LA hoe drukker We beginnen met 2 rijstroken en eindigen met 6.

Eerst naar het hotel in de hoop dat ze ons al willen inchecken. Het is 12.00
uur. We hebben geluk, we mogen al onze kamer op. Spullen gedropt en weer naar
beneden om de auto te gaan inleveren. We mogen ca 1 kwartier voor het
hotel staan. We willen hier met openbaar vervoer reizen, dus kunnen we de auto
beter een paar dagen eerder inleveren,

Het verhuurbedrijf is vlak in de buurt. Dit inleveren gaat ontzettend snel en
efficiÎnt. Je rijdt een “lane”binnen, je maakt het raampje open,
iemand kijkt naar de Mijlstand, de tankinhoud en zegt dan hoeveel je
nog moet bijbetalen. Je ontvangt de afrekening, laat de sleutels in het
contactslot en je mag nog je spullen pakken en uitstappen en vertrekken.

Een shuttle brengt je dan naar de luchthaven. In ons geval kregen we een gratis
shuttle naar ons hotel. Na terugkomst op de kamer ons klaargemaakt voor ons
bezoek aan Hollywood. Eerst met de hotel shuttle naar het vliegveld, dan met de
Metroshuttle (greenline) naar het dichtstbijzijnde Metrostation en dan na 2
overstappen belanden we midden op de Hollywoodboulevard. Het is nog erger dan ik
mij had voorgesteld. Schreeuwende reclames, veel straatartiesten waarmee je op
de foto kunt, veel opdringerige reclamejongens om je een rondtour of iets anders
aan te smeren. enz enz. Maar ja je moet het gezien hebben als je in LA bent.

We lopen de sterrenstoepen maar eens af en vluchten daarna maar weer snel in de
metro.

We stappen uit downtown en bezoeken eerst het oude station, de
zakenwijk met o.a. de Walt Disney Music hal. Verder gaat het naar het
echte centrum. Hier lopen we nog wat rond en
ondertussen is het 1900 uur geworden, tijd om terug te
gaan naar het hotel en daar wat te eten.

De reis duiurt wat langer dan verwacht. Eerst met de metro weer richting LAX
het internationale vliegveld. De metro stop hier ca 5 km voor het eigenlijke
vliegveld, dan met de greenline shuttle naar het vliegveld en dan weer
overstappen op de hotelshuttle.

Het was op het vliegveld enorm druk,
alleen maar files, de shuttle moet alle pieren, 7 stuks, langsgaan om de
mensen voor het hotel op te pikken. Uiteindelijk waren we rond negen uur weer
terug in het hotel. Hier wat gegeten en terug naar de kamer om ons voor te
bereiden op morgen en dit verslag te schrijven. Foto¥s voeg ik later wel bij.
Ook de dag van morgen zal wel geschreven worden als we weer in Nederland zijn
dus zover tot ziens.

Zaterdag 6-7-2013.

We zijn inmiddels weer thuis. Julie missen
nog onze 2e dag in Los Angeles.

Achter het hotel bleek een busstation te zijn en dit was wel wat makkelijker
reizen dan via het vliegveld. We namen de bus naar Santa Monica. Dit is
een van de betere badplaatsen bij Los Angeles. Een prachtige winkelstraat, heel
erg netjes en schoon en eindelijk vergelijkbaar met west Europese steden. Hier
ook weer de gebruikelijke pier met kermis. Je auto kun je op het strand
plaatsen.

Bij de pier kochten we een kaartje voor de Hop on Hop off bus.

Deze busdienst bestaat uit 4 rondritten en je kunt, daar waar de rondrit
de andere raakt, overstappen op de andere route.

We rijden nu van Santa Monica richting Beverly Hills. Na 1 uur
rijden stappen we over op de Beverly Hills/Hollywood rondrit. We rijden
door zeer luxe en dure winkelstraten van Beverly Hills o.a. Rodeo Drive. Hier
zie je dure auto’s rijden en ook deze sportwagen.

Ook rijden we aan de rand van de villawijk waar de filmsterren wonen. Uit de
luidspreker in de bus noemt de spreker niet anders dan namen van
filmsterren en filmtitels.

Dit gaat maar door en door want we rijden nu richting Hollywood met zijn
tientallen studio’s.

In elke studio is wel een bekende film gemaakt of TV serie. Ook zien we nu
restaurants en hotels waar al deze bekende mensen hebben gegeten of gelogeerd.

We komen op de Hollywoord boulevard (Walk of fame) en moeten ons haasten om op
de bus te stappen die ons door het centrum van LA gaat voeren.

De bus rijdt langs alle bezienswaardigen, de Town Hall,
China Town, Parken, Little Tokyo, Koreaanse wijk, zakelijke wijk, theaters, Walt
Disney Music Hall en nog tal van andere belantrijke gebouwen.

Midden in het winkelcentrum gaan we uit de bus, eigen onze eerste hop Off. We
hebben gewoon geen tijd gehad om ergens anders uit te stappen en later
weer in te stappen. We willen gewoon zoveel als mogelijk van de stad zien.

Het is ondertussen bij 18:00 uur.

We eten wat en worden bediend door een meisje met een Nederlandse moeder en
Amerikaanse vader. Ze spreekt Nederlands met een Amerikaans accent, grappig op
te horen.

Hierna gaan we terug met de Metro en bus naar het busstation achter het hotel.

Nog 1 nachtje in de VS. Onze vlucht gaat op woensdag om 14:00 plaatselijke tijd.
We kunnen dus rustig aan inpakken en ons klaar maken voor de terugreis.

Om 11: 00 uur zijn we op de luchthaven en hebben ruimschoots de tijd, want alles
loopt redelijk snel.

Op donderdag om 9:00 uur (Nederlandse tijd) staan we weer op Schiphol na
een vlucht van 10 uur !!

Donderdagmiddag om 14:00 uur zijn we weer thuis. De vrijdag is een
rustdagje en de jetlag wegwerken. Zaterdag verloopt weer normaal. Het is een
warme dag.

In de avond geniet ik van mijn eerste zwempartij in onze eigenhandig gemaakte
swimming pool.

Volgende week is een thuis weekje en daarna gaan we weer van ons bootje
genieten.

We houden jullie dan weer op de hoogte.

Zaterdag 20-7-2013

Even melden dat we weer onderweg zijn. De
komende weken is de bluebridge ons thuis.

Afgelopen dinsdag zijn we richting Zeeland gereden en aan boord gegaan.

Het is prachtig weer en dan is elke plek op het water goed. In welke haven je
ligt is dan niet zo belangrijk en we hebben deze week voor onze thuishaven
gekozen..

Vanaf zondag komt Saar en haar ouders aan boord en we moesten de boot nog even
kindvriendelijk maken. Van de helft van een van de dubbelbedden heb ik een
kinderbedje gemaakt. De andere helft wordt dan opslagruimte.

We fietsen naar Zierikzee om nog wat materialen te halen. Ook fietsen we de
volgende dag een klein rondje Noord-Beveland. In de avonduren gaan we op bezoek
bij zeilvrienden Bram en Nel en een andere avond bij onze Belgische zeilvrienden
Jacques en Nadette De dagen vliegen om. Ook nog even een monteur aan boord, De
diesel fijnfilter ontluchtingspomp lekt al een hele tijd diesel. Het
blijkt een bekend euvel bij dit type motor te zijn. Er bestaat een
modificatieset voor en deze is inmiddels bij de werf hier ter plaatse binnen. Na
montage geen lekkage meer en ontluchten is ook niet meer nodig, dit gaat nu
automatisch bij het starten van de motor.

Vandaag is het weer wat minder dus prima weer om boodschappen te doen in Goes .

We zijn klaar voor ons bezoek. Volgende week meer.

Colijnsplaat 30 juli 2013.

 

Eerst moet ik beginnen om mij te
verontschuldigen. Tien dagen niets van ons laten horen !

Ik probeer het nu maar even in te halen.

Zondagmiddag 21 juli kwamen Saar, Sabine
en Bert Jan aan boord. Gelijk een hoop leven in de brouwerij. Eerst alle spullen
aan boord brengen, van kinderstoeltje tot opblaasbadje en van pakken luiers tot
tassen voor kleding. Als jonge ouders sjouw je wat mee.

Sabine is bijna 8 maanden zwanger en daar moeten we natuurlijk ook extra
aandacht aan schenken.

De eerste nacht verliep goed. Kleine huilbuitjes in verband met de wat vreemde
omgeving, maar verder geen problemen. Maandag bleven we nog in Colijnsplaat,
rond de haven en in het dorp zijn voldoende mogelijkheden om ons te vermaken en
zoals nog steeds geldt: als de kinderen zich vermaken zijn de ouders ook
tevreden.

Dinsdag ging het naar de Roompot Marina. Deze haven ligt aan de binnenkant van
de Oosterscheldekering en heeft een eigen strand en achter de dijk ligt
het roompot vakantiepark voorzien van alle faciliteiten zoals supermarkt,
restaurant en tropisch zwembad. Dit laatste zal wel door niemand bezocht worden
omdat buiten de temperaturen al tropisch zijn. Saar vermaakt zich ook hier
prima, In het water spelen vindt ze heerlijk, maar ook lopen naar de
glijbaan en speelhuisje zijn favoriet. We blijven hier 2 dagen.

Voor de grote watersporters toch nog even een opmerking over de haven. Deze
haven heeft de blauwe wimpel d.w.z. voldoet aan de hoogste kwaliteitseisen. Naar
mijn mening onterecht. Er drijft achter in de haven bij de steiger naar de
uitgang ontzettend veel wier en andere groene en bruine zaken en dit trekt dan
ook weer ander zwerfvuil aan. De toiletten waren ook niet al te schoon. Verder
is het met de logistiek ook niet goed gesteld. De Pizza’s voor het restaurant en
afhaalloket waren ineens op (wij hadden nog net op tijd) en ook de
broodjes ’s morgens op het havenkantoor waren na 3 kwartier uitverkocht.

Na 2 nachten Roompot zeilden we even terug
naar Colijnsplaat, 1 nachtje slapen en de volgende ochtend zeilden we met een
lekker windje naar Wemeldinge. Hier zouden we de ouders van Sabine ontmoeten.
Zij kwamen terug van een tocht naar Antwerpen.

Ca 2 mijl voor Wemeldinge kregen we een berichtje dat ze ons tegemoet kwamen
zeilen.

Rob had al 2 ligplaatsen aan dezelfde steiger geregeld en dus konden we na
het aanleggen al snel aan de borrel. Rob’s vriend en bemanningslid Bert
was ook nog aan boord en hij zorgde voor de extra ontspannen en vrolijke sfeer.
’s Avonds gebruikten we in het havenrestaurant een smakelijk diner en besloten
we om de volgende dagen gezamenlijk op te trekken. We gaan naar Middelburg. Hier
zal Bert van boord gaan en komt de dochter van Rob en Magriet een dag later aan
boord.

We vertrekken dus ’s morgens, een uurtje later dan gepland, via de
Oosterschelde richting Veerse meer. De Katseveersluis staat net open en we
kunnen zo invaren. De hele tocht tot aan Veere is bezeild. Hier moeten we even
voor de sluis naar het kanaal door Walcheren wachten, maar gezien de prachtige
weersomstandigheden is dit geen straf. Rond 14:00 uur zijn we in Middelburg en
vinden een plaatsje aan het begin van de haven tegenover de roeivereniging. Het
is nog steeds warm maar ook wat broeierig. Boodschappen worden gedaan
en uiteraard geborreld en daarna maken de dames voor de beide families een
maaltijd. In de nacht regent het wat en ook de volgende morgen valt er nog een
enkele druppel. Eveline komt met de trein naar Middelburg en arriveert rond de
middag. ’s Middags gaan de grote dames de stad in en de heren en Saar gaan
wat boodschappen doen en zullen na een terrasje weer aan boord gaan. De
boodschappen halen verloopt prima, Saar trekt het winkelmandje door de AH en wij
laden er wat spullen in. Bij de kassa wil ze het mandje niet loslaten. Ik geef
haar maar snel een leeg mandje en sjouwt dan met Bert Jan nogmaals door de
winkel.

Na het boodschappen doen lopen we langzaam door de winkelstraten. Saar wil
overal kijken en binnenlopen. Rob en ik lopen al wat verder en gaan ergens op
een terrasje zitten, We zullen ze zo wel langs zien lopen. Op het terras duurt
de bediening erg lang en Bert Jan en Saar zien we ook maar niet komen. We
stappen op en gaan de twee zoeken.

We lopen de straat weer terug en vinden hen niet. Op een strategische hoek gaan
we toch maar weer op een terrasje zitten in de hoop dat ze hier voorbij
komen. Na 1 biertje nog steeds niets te zien en we besluiten maar naar de boten
te gaan. Daar aangekomen zitten de dames inclusief Bert Jan en Saar al gezellig
samen.

Rob maakt met hulp van Dora en Margriet het eten klaar en er wordt op het
achterdek weer gegeten Na het eten wordt het steeds donkerder. De buienradar
zegt dat omstreeks 10:00 uur een hevig onweer zal losbarsten . En ja hoor rond
die tijd horen we de eerste donderslagen en zien de lichtflitsen. Even later
valt de regen met bakken neer. Dit blijft zo een paar uur duren. De volgende dag
is het weer prima weer en kunnen we om 9:00 uur vertrekken. We gaan naar
Zierikzee. De wind komt uit het zuidwesten, dus mooi deels halve wind en voor de
wind richting Oosterschelde. Op de Oosterschelde gaat het met west 4
richting Zeelandbrug. We kunnen nog net door de brug al moet Dora wel via de
Marifoon een oproep doen dat hij ons nog even doorlaat.

In Zierikzee vinden we als 2e schip in de rij nog een plaatsje. Een paar uurtjes
later ligt de hele haven vol in rijen van soms wel 6 naast elkaar.

Zierikzee is zoals altijd een leuk stadje met zijn vele winkeltjes en oude
geveltjes. We blijven dan ook met gemak hier 2 dagen.

Saar vermaakt zich prima; vooral de fontein op het marktplein veroorzaakt
veel waterpret.

Vandaag waait het stevig en valt er af een toe een buitje. Rob, Margriet en
Eveline willen naar het noorden en wij willen terug naar Colijn. Morgen vertrekt
Saar weer en wij gaan ook 1 nachtje naar huis om te wassen en een 65 jarige op 1
augustus te gaan feliciteren’.

Donderdagavond komen we weer aan boord en
zullen dan nog een dag of twaalf door Zeeland en Zuid-Holland trekken.

Tot de volgende keer

Rotterdam, 8 augustus 2013

Zo dat was even een dagje werken, met name
voor Dora. Na onze thuiskomst op woensdag werd direct de wasmachine aangezet en
volop gewassen. De droger werkte niet naar wens en donderdagmorgen dus maar
ouderwets aan de lijn buiten de was drogen. Gelukkig was het prachtig weer en
droogde de was nog sneller dan dat ze uit de machine kwam.

Donderdag vroeg in de avond gingen we richting Luyksgestel. Hier eerst de jarige
65 plusser feliciteren en daarna richting Colijnsplaat. Het was een zeer warme
nacht, dus na aankomst nog buiten een biertje gedronken en toen naar bed.

Vrijdag eerst even de boot poetsen en de schone spullen weer opbergen.

Daarna ging het richting St. Annaland. Rustig zeilweer en omdat de afstand niet
zo groot is maakte de tijd niet zoveel uit.

We hebben hier een afspraak met Pieter en Maria. Zij kwamen omstreeks 17:00 uur
aan met hun kleinkind Maurits en zijn ouders Eveline en Maarten.

Aan boord van de Mamacocha gezellig geborreld en daarna samen aan boord gegeten.

De volgende dag gingen wij weer verder. Het doel is Dordrecht.
Er staat een goede wind uit het zuidwesten. We kunnen t.m. het Hollands diep
alles zeilen..

We denken de brug in Dordrecht om 18:12 te kunnen halen. Als we op dat tijdstip
daar aankomen blijkt dat ik mij vergist heb. Op zaterdag en zondag draaien de
bruggen op dat uur niet. Het wordt een uurtje later. Maakt niet uit. Aan de
wachtsteiger eten we ons avondmaal en zijn dan weer op tijd voor de opening van
19:12 uur.

Na de doorvaart gaan we stuurboord uit naar de jachthaven. Hier boeken we voor 3
nachten.

Op zondag maken we een fietstochtje naar Zwijndrecht (met het pontje eerst
over varen) en keren na 25 km weer terug naar Dordrecht. Het is veel te
warm om een langere afstand te fietsen.

Tegen vijven komt Liesbeth aan boord en later haar dochter Juliette en vriend
Irshaad.

Liesbeth blijft nog lang aan boord. We hebben
elkaar veel te vertellen en dan kent de tijd geen grenzen. Ze stelt voor om de
volgende dag terug te komen en ons dan enkele bijzondere plekken van Dordrecht
te laten zien. Hier hebben wij uiteraard geen bezwaar tegen en vinden het
prettig om een persoonlijke gids bij ons te hebben.

Op maandag komt ze samen met haar zoon Ruben op de afgesproken tijd aan boord.

Eerst even wat boodschappen doen en gelijktijdig een aantal bezienswaardigheden
van de binnenstad laten zien. Terug aan boord geluncht en het plan voor de
middag besproken.

’s Middags
worden de fietsen gepakt en gaan we via het Groothoofd verder naar Villa
Augustus. Een oude watertoren met voormalig pompgebouw en nu een restaurant
hotel. Een prachtige locatie. In het voorste gedeelte van het pompgebouw is een
open banketbakkerij en een keukenaccessoires- en kookboeken winkel.

Daarachter het restaurant met open keuken, terras en een prachtige
tuinderij met hierin de watertoren omgebouwd tot een hotel.

De tocht gaat verder naar het Wantij park en directe omgeving. We bezoeken nog
een oude veerboot die al jaren dienst doet als bed en breakfast en in de
weekends als vakantie verblijf voor autistische kinderen. Ruben heeft hier in
het verleden een stage plaats gehad en heeft hier nog steeds goede herinneringen
aan.

We fietsen nog een aantal kilometers door het mooie en oude Dordrecht en gaan
terug naar de boot. Het wordt weer een gezellig latertje.

Dinsdag gaan we richting Rotterdam. We gaan voor de eerste keer onder de
Brienoordbrug door. Ondanks dat de doorvaarthoogte 23 meter is, lijkt het toch
of de mast net onder de brug door kan.

We meren aan in de City Marina. Een jachthaven gelegen in de oude Entrepothaven.
Het entrepotgebouw is nu omgebouwd tot een mooi appartementencomplex met in het
binnenste gedeelte een grote supermarkt en een aantal winkels. Aan de
buitenklant restaurants en diverse terrassen. Een prachtige lokatie.